Hilde Kroes, werkzaam bij World Population Foundation, lid van Wo=Men, is bij de VN in New York voor vergadering van de Commission on Population and Development.
Er is een resolutie. De regeringsdelegaties waren bereid verregaande compromissen te sluiten om toch met agreed cocnlusions te komen. Liever een gemaakte afspraak met winnende en verliezende terreinen, dan helemaal geen resolutie.
Maar het viel niet mee. Donderdagavond begreep ik voor het eerst de diepste betekenis van het woord 'lobbyen'. Want daar zat ik. Bewapend met mijn laptop, telefoon, kop koffie en de relevante VN resoluties van andere jaren. Tot 3 uur in de nacht. Want zo lang zaten de lidstaten om de tafel om te onderhandelen over de tekst. Het delegatielid van India verliet nog voor middernacht de onderhandelingskamer, hoofdschuddend: hij geloofde er niet meer in dat deze landen het eens gaan worden. Anderen waren meer optimistisch, ook al bleef het de vraag wie aan het langste eind zou trekken. Om 3 uur begrepen we dat de onderhandelingen de volgende dag verder zouden gaan.
De EU was definitief uit elkaar gevallen. De G77 al eerder in de week. In hoekjes van de lobby en kamertjes werden nieuwe blokken gevormd. Nederland maakte een front met Noorwegen, Zweden, Canada, Nieuw Zeeland en Groot-Brittanie en Zwitserland. De Latijns Amerikaanse landen waren een sterk team en Zambia en Zuid-Afrika opereerden zelfstandig en met een duidelijke - progressieve - stem.
Het was spannend op de laatste dag. De Maleisische voorzitter van de onderhandelingen kwam met een tekst waarin hij alle input van de landen zoveel mogelijk had verwerkt. Hij was geduldig geweest tot aan donderdagnacht. Nu was hij er klaar mee. Met deze tekst zou iedereen tevreden moeten zijn. Zijn boodschap was:
Take it or leave it.
Als een razende gingen mijn collega's en ik door de tekst. We hebben nog geprobeerd kleine aanpassingen door te spelen, maar de voorzitter was duidelijk. Dit zou de resolutie worden of anders niets. Sommige EU landen twijfelden nog, maar de NGO mening was onbetwist: ondanks wat ongelukkige toevoegingen was dit een heel goede tekst voor de seksuele en reproductieve gezondheid en rechten van iedereen.
Er stond namelijk voor het eerst de frase 'seksuele en reproductieve gezondheid en rechten' (SRGR) in een VN tekst. Iets wat wij dagelijks gebruiken in ons werk is niet internationaal erkend, en dan gaat het vooral om de verwijzing naar 'seksuele rechten'. Een no-go gebied voor de conservatieven en sommige religieuze landen op deze aarde. Ik hield mijn hart vast toen de voorzitter van de Commission vroeg of ze de hamerslag kon geven voor deze tekst. Het bleef stil... tot: Iran de hand op stak. 'Madam Chair', zei hij: 'My country and others are confused about the phrase 'sexual and reproductive health and rights'. Ze wilden er niet mee akkoord. De voorzitter gaf de vergadering 10 minuten om hierover tot consensus te komen.
Het was alsof er een wervelwind ging door de vergaderzaal. Mensen krioelden opgewonden om elkaar heen, er werden allianties gesloten, er werd gepraat,overtuigd, teruggetrokken uit de zaal. Het waren de spannendste tien minuten van de hele week. Zou er misschien toch geen resolutie komen? Zal SRGR er toch uit gaan?
Na deze spannende minuten kwam het verlossende woord. Er was consensus. SRGR zou worden veranderd in VN taal: 'seksuele en reproductieve gezondheid en reproductieve rechten.' Zoals de Maleisische voorzitter zei: niemand kan even blij zijn met de tekst. We hebben geprobeerd iedereen even niet-blij te laten zijn met de tekst. De conservatieve landen en het Vaticaan hebben in hun statements na afloop van de hamerslag kanttekeningen geplaatst, waarin ze zich distantieren van toegang tot abortus. Malta ging als enige zo ver door te verklaren dat ze niets te maken willen hebben met 'commodities', waaronder oa. condooms verstaan worden.
Maar al met al zijn we tevreden. Even leek het onmogelijke te gebeuren; dat SRGR eindelijk internationaal erkend zouden worden. Dat het op de laatste minuut niet doorging voelt toch als een domper. Maar het geeft wel aan dat er een verschuiving mogelijk is binnen de VN landen. En dat onze lobby pogingen toch tot iets leiden. Dat blijkt wel omdat er in deze resolutie voor het eerst over 'comprehensive sexuality education' (seksuele voorlichting waarin alles bespreekbaar wordt gemaakt - inclusief condooms - zodat jongeren een eigen keuze kunnen maken rond seksualiteit) wordt gesproken. En over het vrouwencondoom. Ook staan er prominente passages in over jongeren, mede door de uitstekende lobby en contacten van de jongerengroep.
In een tekst waarin werkelijk elk woordje telt zijn dit grote stappen voorwaarts. Het is en blijft een politiek spel, maar met verregaande gevolgen voor de gezondheid en rechten van jongeren, vrouwen en mannen op seksueel en reproductief gebied. Deze resolutie is wederom een begin, zoals elk jaar, van het verbeteren van deze rechten en gezondheid. We houden de vinger aan de pols, elke dag!
Er is een resolutie. De regeringsdelegaties waren bereid verregaande compromissen te sluiten om toch met agreed cocnlusions te komen. Liever een gemaakte afspraak met winnende en verliezende terreinen, dan helemaal geen resolutie.
Maar het viel niet mee. Donderdagavond begreep ik voor het eerst de diepste betekenis van het woord 'lobbyen'. Want daar zat ik. Bewapend met mijn laptop, telefoon, kop koffie en de relevante VN resoluties van andere jaren. Tot 3 uur in de nacht. Want zo lang zaten de lidstaten om de tafel om te onderhandelen over de tekst. Het delegatielid van India verliet nog voor middernacht de onderhandelingskamer, hoofdschuddend: hij geloofde er niet meer in dat deze landen het eens gaan worden. Anderen waren meer optimistisch, ook al bleef het de vraag wie aan het langste eind zou trekken. Om 3 uur begrepen we dat de onderhandelingen de volgende dag verder zouden gaan.
De EU was definitief uit elkaar gevallen. De G77 al eerder in de week. In hoekjes van de lobby en kamertjes werden nieuwe blokken gevormd. Nederland maakte een front met Noorwegen, Zweden, Canada, Nieuw Zeeland en Groot-Brittanie en Zwitserland. De Latijns Amerikaanse landen waren een sterk team en Zambia en Zuid-Afrika opereerden zelfstandig en met een duidelijke - progressieve - stem.
Het was spannend op de laatste dag. De Maleisische voorzitter van de onderhandelingen kwam met een tekst waarin hij alle input van de landen zoveel mogelijk had verwerkt. Hij was geduldig geweest tot aan donderdagnacht. Nu was hij er klaar mee. Met deze tekst zou iedereen tevreden moeten zijn. Zijn boodschap was:
Take it or leave it.
Als een razende gingen mijn collega's en ik door de tekst. We hebben nog geprobeerd kleine aanpassingen door te spelen, maar de voorzitter was duidelijk. Dit zou de resolutie worden of anders niets. Sommige EU landen twijfelden nog, maar de NGO mening was onbetwist: ondanks wat ongelukkige toevoegingen was dit een heel goede tekst voor de seksuele en reproductieve gezondheid en rechten van iedereen.
Er stond namelijk voor het eerst de frase 'seksuele en reproductieve gezondheid en rechten' (SRGR) in een VN tekst. Iets wat wij dagelijks gebruiken in ons werk is niet internationaal erkend, en dan gaat het vooral om de verwijzing naar 'seksuele rechten'. Een no-go gebied voor de conservatieven en sommige religieuze landen op deze aarde. Ik hield mijn hart vast toen de voorzitter van de Commission vroeg of ze de hamerslag kon geven voor deze tekst. Het bleef stil... tot: Iran de hand op stak. 'Madam Chair', zei hij: 'My country and others are confused about the phrase 'sexual and reproductive health and rights'. Ze wilden er niet mee akkoord. De voorzitter gaf de vergadering 10 minuten om hierover tot consensus te komen.
Het was alsof er een wervelwind ging door de vergaderzaal. Mensen krioelden opgewonden om elkaar heen, er werden allianties gesloten, er werd gepraat,overtuigd, teruggetrokken uit de zaal. Het waren de spannendste tien minuten van de hele week. Zou er misschien toch geen resolutie komen? Zal SRGR er toch uit gaan?
Na deze spannende minuten kwam het verlossende woord. Er was consensus. SRGR zou worden veranderd in VN taal: 'seksuele en reproductieve gezondheid en reproductieve rechten.' Zoals de Maleisische voorzitter zei: niemand kan even blij zijn met de tekst. We hebben geprobeerd iedereen even niet-blij te laten zijn met de tekst. De conservatieve landen en het Vaticaan hebben in hun statements na afloop van de hamerslag kanttekeningen geplaatst, waarin ze zich distantieren van toegang tot abortus. Malta ging als enige zo ver door te verklaren dat ze niets te maken willen hebben met 'commodities', waaronder oa. condooms verstaan worden.
Maar al met al zijn we tevreden. Even leek het onmogelijke te gebeuren; dat SRGR eindelijk internationaal erkend zouden worden. Dat het op de laatste minuut niet doorging voelt toch als een domper. Maar het geeft wel aan dat er een verschuiving mogelijk is binnen de VN landen. En dat onze lobby pogingen toch tot iets leiden. Dat blijkt wel omdat er in deze resolutie voor het eerst over 'comprehensive sexuality education' (seksuele voorlichting waarin alles bespreekbaar wordt gemaakt - inclusief condooms - zodat jongeren een eigen keuze kunnen maken rond seksualiteit) wordt gesproken. En over het vrouwencondoom. Ook staan er prominente passages in over jongeren, mede door de uitstekende lobby en contacten van de jongerengroep.
In een tekst waarin werkelijk elk woordje telt zijn dit grote stappen voorwaarts. Het is en blijft een politiek spel, maar met verregaande gevolgen voor de gezondheid en rechten van jongeren, vrouwen en mannen op seksueel en reproductief gebied. Deze resolutie is wederom een begin, zoals elk jaar, van het verbeteren van deze rechten en gezondheid. We houden de vinger aan de pols, elke dag!
Comments