Marian ter Haar, werkzaam bij NISB en de gekozen Nederlandse Vrouwenvertegenwoordigster bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties 2009, bezoekt de CSW ter voorbereiding van haar werk tijdens de algemene vergadering. Haar thema is empowerment van vrouwen door sport en beweging. Ook zij deelt op de wo=men blog haar gedachten en ervaringen.
“Vanmorgen was ik al vroeg op weg naar Consultation day. Die wordt door het NGO comité georganiseert voorafgaande aan de Commission on the Status of Women conferentie zodat de NGO congresdeelnemers beslagen ten ijs komen.
Voor mij is alles nieuw, dit ook. Ik was gewaarschuwd dat je er op tijd moest zijn om frustraties over het lange wachten in lange rijen voor de registratie te voorkomen. Dat is gelukt ik was om 8.15 binnen. En ik heb me uitstekend vermaakt met het kijken naar de vrouwen die langzaam aan binnen druppelden, 700 vrouwen en een enkele man, uit alle windstreken van de wereld. Wat een mooi kleurrijk en levendig gezelschap. Er waren ook veel meer jonge vrouwen dan ik verwacht had, dat geeft hoop voor de toekomst. Wonderlijk ook hoe gemakkelijk vrouwen elkaar aanspreken en druk met elkaar in gesprek raken.
Om kwart over negen begon het programma met een welkom van Vivian Pender de voorzitter van de NGO commissie met betrekking tot de deelname van de NGO’s aan de CSW. Ze introduceerde Rachel Mayanja, UN Assistant Secretary-General and Special Adviser on Gender Issues and Advancement of Women en Ms Carolyn Hannan, Directeur van DAW, Division for the Advancement of Women van de afdeling Economische en Sociale Zaken van de UN, samen leidden ze het gehoor op een rustige en heldere wijze door de positie van de CSW in de UN, haar eigen ‘structuur’ en de spelregels van de CSW, de voorbereidingen in de afzonderlijke regio’s en landen. Het belang van goede voorbereiding maar evenzeer van follow-up, de communicatieve en beleidsbeïnvloedende waarde van deze conferentie voor lokale beleidsontwikkeling is gebleken, aldus een enthousiaste Vivian die de 700 aanwezigen veel succes wenst.
De eerste echte inspiratie krijgen zij door een levendige presentatie van drie experts over het belangrijkste onderwerp dit jaar.
"The equal sharing of responsibilities between women and men, including caregiving in the context of HIV/AIDS"
Dit panel werd begeleid door Sylvia Hordosch die de zaal nog even een aantal feiten en ervaringen vertelde. Ondermeer dat 90% van de zorg rond aids home based is en door vrouwen verzorgd wordt. Dat dit in verreweg de meeste gevallen vrijwillig gebeurd of semi vrijwillig omdat het directe familie betreft en er weinig anderen voor handen zijn. De overheid speelt, over de gehele wereld bekeken, nauwelijks een rol bij het bestrijden van dit probleem. Vrouwen zijn degenen die het probleem oplossen en dat gaat ten koste van hun eigen (maatschappelijke) ontwikkeling. Ook lijkt het zo te zijn dat overheden denken dat deze bron zorg onuitputtelijk is. Maar de grenzen zijn voelbaar. Het is noodzaak meisjes, die in toenemende mate deze zorg op zich nemen, weer te motiveren en in staat te stellen naar school te gaan. Er dreigt anders veel sociaal kapitaal verloren te gaan in landen die door de HIV/AIDS crisis toch al grote problemen hebben.
Ms Rosy Weiss van de CSW NGO’s in Vienna onderstreept het belang van het thema Geweld tegen meisjes en vrouwen. Mr. Bafana Khumalo, van het Sonke Gender Justice project in Zuid Afrika vertelt zeer overtuigend over zijn aanpak mannen te betrekken en meer verantwoordelijk te laten zijn voor de zorg rond de problematiek van HIV/AIDS. Hij vertelt over de verleidingstactiek het onderwerp in te pakken via gesprekken over seks, om vervolgens de nieuwsgierigheid van de mannen te gebruiken om hen beter te informeren over hun lichaam en dat van hun partners. Het gebruik van condooms en de gevolgen van hun seksuele gewoonten. Hij bepleit verantwoordelijk vaderschap waarbij de aanwezigheid van vaders het belangrijkste aangrijpingspunt is.
Ms. Naznee Damji werkzaam bij UNIFEM op het terrein van gender equality and HIV/AIDS belicht de noodzaak de verzorgende arbeid die verricht wordt door deze groep meisjes en vrouwen beter economisch te duiden. Want zonder prijskaartjes en geen betaling, is de arbeid onzichtbaar. Het is van belang te kijken naar wat er verloren gaat door deze meisjes en vrouwen systematisch te onttrekken aan de arbeidsmarkt.
Ze pleit er voor de verzorgers zichtbaar te maken en te waarderen en beter te luisteren naar wat deze ‘caregivers’ nodig hebben. Het gaat daarbij om zaken als; inkomen, een rechtspositie, hulpmiddelen en training.
In de discussie die volgt komen nog tal van extra onderwerpen aanbod,zoals de geestelijke gezondheid van mensen in deze situatie, oudere vrouwen en de noodzaak religieuze leiders aan te spreken op deze onderwerpen. Ook de invloed van migratie op het ontbreken van mannen in veel communities en families is van invloed op de zorgelijke situatie rond ‘equal caregiving’.
In de middag sessies waren verschillende onderwerpen aan de orde die uiteindelijk allemaal twee actiepunten per thema opleverden die gepresenteerd werden aan elkaar.
Vrouwen en care-giving and HIV/AIDS;
Vrouwen educatie en training;
Geweld tegen vrouwen;
Oudere vrouwen;
Vrouwen en klimaat verandering;
Vrouwen en de financiële crisis en
Gelijke deelname van vrouwen in besluitvorming op alle niveaus.
Ik heb bij het laatste thema gezeten. Kern van die zaak was de noodzaak om ondanks culturele, economische en religieuze verschillen de belangen van vrouwen gezamenlijk op de agenda te houden. Daarbij aan te geven dat de samenleving niet zonder de inbreng van vrouwen kan op alle niveaus. Hen nodig heeft ten einde niet onnodig sociaal en economisch kapitaal verloren te laten gaan.
Ik ben nu te moe om te vertellen van mijn etentje vanavond met de vrouwen van de Internationale working group on Women in Sports, het is al laat en ik moet morgen om 7.15 in de rij voor de registratie. Maar het was erg interessant de verhalen te horen uit Bangladesh, Zambia, Zuid-Afrika, Nederland over de waarde van sport en bewegen bij trauma na geweld tegen vrouwen. Hoe het gebrek aan vertrouwen in haar zelf en het gebrek aan enige positieve beleving van eigen lijf en leden verbeterd door samen te sporten, plezier te hebben en er te mogen zijn, samen met anderen.
Maar dat thema dat komt vanzelf terug, nu eerst maar eens een nachtje slapen!
Groeten vanuit New York, Marian ter Haar
“Vanmorgen was ik al vroeg op weg naar Consultation day. Die wordt door het NGO comité georganiseert voorafgaande aan de Commission on the Status of Women conferentie zodat de NGO congresdeelnemers beslagen ten ijs komen.
Voor mij is alles nieuw, dit ook. Ik was gewaarschuwd dat je er op tijd moest zijn om frustraties over het lange wachten in lange rijen voor de registratie te voorkomen. Dat is gelukt ik was om 8.15 binnen. En ik heb me uitstekend vermaakt met het kijken naar de vrouwen die langzaam aan binnen druppelden, 700 vrouwen en een enkele man, uit alle windstreken van de wereld. Wat een mooi kleurrijk en levendig gezelschap. Er waren ook veel meer jonge vrouwen dan ik verwacht had, dat geeft hoop voor de toekomst. Wonderlijk ook hoe gemakkelijk vrouwen elkaar aanspreken en druk met elkaar in gesprek raken.
Om kwart over negen begon het programma met een welkom van Vivian Pender de voorzitter van de NGO commissie met betrekking tot de deelname van de NGO’s aan de CSW. Ze introduceerde Rachel Mayanja, UN Assistant Secretary-General and Special Adviser on Gender Issues and Advancement of Women en Ms Carolyn Hannan, Directeur van DAW, Division for the Advancement of Women van de afdeling Economische en Sociale Zaken van de UN, samen leidden ze het gehoor op een rustige en heldere wijze door de positie van de CSW in de UN, haar eigen ‘structuur’ en de spelregels van de CSW, de voorbereidingen in de afzonderlijke regio’s en landen. Het belang van goede voorbereiding maar evenzeer van follow-up, de communicatieve en beleidsbeïnvloedende waarde van deze conferentie voor lokale beleidsontwikkeling is gebleken, aldus een enthousiaste Vivian die de 700 aanwezigen veel succes wenst.
De eerste echte inspiratie krijgen zij door een levendige presentatie van drie experts over het belangrijkste onderwerp dit jaar.
"The equal sharing of responsibilities between women and men, including caregiving in the context of HIV/AIDS"
Dit panel werd begeleid door Sylvia Hordosch die de zaal nog even een aantal feiten en ervaringen vertelde. Ondermeer dat 90% van de zorg rond aids home based is en door vrouwen verzorgd wordt. Dat dit in verreweg de meeste gevallen vrijwillig gebeurd of semi vrijwillig omdat het directe familie betreft en er weinig anderen voor handen zijn. De overheid speelt, over de gehele wereld bekeken, nauwelijks een rol bij het bestrijden van dit probleem. Vrouwen zijn degenen die het probleem oplossen en dat gaat ten koste van hun eigen (maatschappelijke) ontwikkeling. Ook lijkt het zo te zijn dat overheden denken dat deze bron zorg onuitputtelijk is. Maar de grenzen zijn voelbaar. Het is noodzaak meisjes, die in toenemende mate deze zorg op zich nemen, weer te motiveren en in staat te stellen naar school te gaan. Er dreigt anders veel sociaal kapitaal verloren te gaan in landen die door de HIV/AIDS crisis toch al grote problemen hebben.
Ms Rosy Weiss van de CSW NGO’s in Vienna onderstreept het belang van het thema Geweld tegen meisjes en vrouwen. Mr. Bafana Khumalo, van het Sonke Gender Justice project in Zuid Afrika vertelt zeer overtuigend over zijn aanpak mannen te betrekken en meer verantwoordelijk te laten zijn voor de zorg rond de problematiek van HIV/AIDS. Hij vertelt over de verleidingstactiek het onderwerp in te pakken via gesprekken over seks, om vervolgens de nieuwsgierigheid van de mannen te gebruiken om hen beter te informeren over hun lichaam en dat van hun partners. Het gebruik van condooms en de gevolgen van hun seksuele gewoonten. Hij bepleit verantwoordelijk vaderschap waarbij de aanwezigheid van vaders het belangrijkste aangrijpingspunt is.
Ms. Naznee Damji werkzaam bij UNIFEM op het terrein van gender equality and HIV/AIDS belicht de noodzaak de verzorgende arbeid die verricht wordt door deze groep meisjes en vrouwen beter economisch te duiden. Want zonder prijskaartjes en geen betaling, is de arbeid onzichtbaar. Het is van belang te kijken naar wat er verloren gaat door deze meisjes en vrouwen systematisch te onttrekken aan de arbeidsmarkt.
Ze pleit er voor de verzorgers zichtbaar te maken en te waarderen en beter te luisteren naar wat deze ‘caregivers’ nodig hebben. Het gaat daarbij om zaken als; inkomen, een rechtspositie, hulpmiddelen en training.
In de discussie die volgt komen nog tal van extra onderwerpen aanbod,zoals de geestelijke gezondheid van mensen in deze situatie, oudere vrouwen en de noodzaak religieuze leiders aan te spreken op deze onderwerpen. Ook de invloed van migratie op het ontbreken van mannen in veel communities en families is van invloed op de zorgelijke situatie rond ‘equal caregiving’.
In de middag sessies waren verschillende onderwerpen aan de orde die uiteindelijk allemaal twee actiepunten per thema opleverden die gepresenteerd werden aan elkaar.
Vrouwen en care-giving and HIV/AIDS;
Vrouwen educatie en training;
Geweld tegen vrouwen;
Oudere vrouwen;
Vrouwen en klimaat verandering;
Vrouwen en de financiële crisis en
Gelijke deelname van vrouwen in besluitvorming op alle niveaus.
Ik heb bij het laatste thema gezeten. Kern van die zaak was de noodzaak om ondanks culturele, economische en religieuze verschillen de belangen van vrouwen gezamenlijk op de agenda te houden. Daarbij aan te geven dat de samenleving niet zonder de inbreng van vrouwen kan op alle niveaus. Hen nodig heeft ten einde niet onnodig sociaal en economisch kapitaal verloren te laten gaan.
Ik ben nu te moe om te vertellen van mijn etentje vanavond met de vrouwen van de Internationale working group on Women in Sports, het is al laat en ik moet morgen om 7.15 in de rij voor de registratie. Maar het was erg interessant de verhalen te horen uit Bangladesh, Zambia, Zuid-Afrika, Nederland over de waarde van sport en bewegen bij trauma na geweld tegen vrouwen. Hoe het gebrek aan vertrouwen in haar zelf en het gebrek aan enige positieve beleving van eigen lijf en leden verbeterd door samen te sporten, plezier te hebben en er te mogen zijn, samen met anderen.
Maar dat thema dat komt vanzelf terug, nu eerst maar eens een nachtje slapen!
Groeten vanuit New York, Marian ter Haar
Comments