No violence, no silence; women's day at the UN

Marian ter Haar, werkzaam bij NISB en de gekozen Nederlandse Vrouwenvertegenwoordigster bij de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties 2009, March 5 2009. “Normaal gesproken beginnen de conferentiedagen voor de NGO’s met een briefing maar vandaag wordt hier alvast een voorschotje op 8 maart, vrouwendag, genomen en komt Secretaris Generaal Ban Ki-moon in hoogst eigen persoon de CSW conferentie toespreken. Om 10.00 is het zover en komt Ban Ki-moon vergezeld door zijn vrouw opwachting maken. Hij krijgt het woord en steekt niet onder stoelen of banken dat de kwestie van geweld tegen vrouwen hem met weerzin en schaamte vervuld, hij spreekt verantwoordelijken er op aan. Daarvan getuigt hij als hij vertelt over zijn zeer recente bezoek aan Congo waar er zoals bekend flink huisgehouden wordt. Toen hij daar de 28ste februari jl met president Kabila over sprak zei de laatste dat het vooral de rebellen te wijten was, waarop Ban Ki-moon hem van repliek diende en stipuleerde dat hij verantwoordelijk is voor wat in zijn land gebeurt. Dit gesprek vond plaats nadat de Secretaris Generaal in een ziekenhuis in Goma gesproken had met een 18 jarig meisje dat verkracht werd door 4 mannen toen ze op de vlucht was uit haar eigen dorp. Dit is, een notendop, de situatie waarover deze conferentie gaat. Wie trekt zich het lot aan van meisjes en vrouwen die door seksueel geweld behalve een verschrikkelijk trauma geen vaste grond meer onder hun voeten hebben. Ze zijn niet meer welkom in hun community, ze hebben geen perspectief, zijn vaak zwanger geraakt en besmet met HIV/AIDS. Wie zorgt er voor de ‘healing of their soul’? vraagt Ban Ki Moon zich hardop af. Hoorbaar verontrust, geschokt en verontwaardigd. Of zoals hij het zelf uitdrukt “shocked, ashamed and angry”. Meisjes als zij moeten vrij van angst kunnen zijn. Hij heeft daarom iedereen die hij maar tegenkwam in Congo, de president, de opperbevelhebber en de rechter er op aangesproken. Ban Ki Moon vertelt hen van het geweld tegen de mensenrechten dat op deze manier de levens van veel meisjes en vrouwen kapot maakt en de daders ontkomen maar al te vaak, bijna altijd. Ook is hij geschokt over de onderzoeksresultaten die laten zien dat 1 op de 3 meisjes en vrouwen dit mee maakt in haar leven. En dat 1 op de 5 meisjes en vrouwen met een meer structurele vorm van geweld te maken heeft, vaak seksueel geweld en vaak vanuit de nabije omgeving of seksueel geweld als oorlogsstrategie. In het staartje van zijn betoog spreekt hij zich in vele woorden uit tegen clitodectomi, en elke andere vorm van verminking van de geslachtsorganen van vrouwen, dat vooral in Afrika gepraktiseerd wordt. Ban Ki-moon pleit voor actie en voert persoonlijk een grote rol in zijn, tegen dit geweld gerichte, UN campagne. Hij krijgt een daverend applaus. Daarna spreken er nog verschillende vrouwelijke ministers in een panel. Mrs. Aja Isatou Njie Sady, Vice President and secretary of State for Women’s Affairs, Gambia, Maria del Rocio Garcia Gaytan, President of the National Women’s Institute of Mexico and Tanya Plibersek, Minister for the Status of Women of Australia. Ze hebben elk weer een nieuwe dimensie dat het verhaal van Ban Ki-moon illustreert. De Afrikaanse spreekt ook over de mutilatie van geslachtsorganen en over de veelvuldige verkrachting van jonge meisjes en vrouwen. Ze zegt dat armoede en oorlogen de situatie naar een verontrustend niveau brengen en de toekomst ziet er niet goed uit wat dat betreft. Mexico belicht ondermeer het belang van de media en Tanya tenslotte pleit voor meer wetgeving en strengere naleving en straffen van misbruik. Geweld is een gender issue en het zal dus door mannen en jongens aangepakt moeten worden. Ze eindigt haar betoog met de kernachtige woorden: no violence, no silence."Marian ter haar